The Cathouse vzw heeft ruimte voor een kwart vleugelpiano.

De Salons van Deurne

Optreden van Pigeon ( verhalende pianomuziek)

 Katrien Verfaille speelt heel toegankelijke en verhalende pianomuziek. Haar intuïtieve manier van componeren maakt haar muziek kwetsbaar, zuiver, melodieus, elegant en ontroerend in alle eenvoud. Haar voorliefde voor klassiekers zoals Chopin, Bach en Debussy deed haar als ongeschoolde pianiste zwoegen. Maar het resultaat mag er zijn want met haar minimalistische muziek slaagt ze erin om van iedere compositie een pareltje te maken en zo tot een boeiend concert te komen.

The Cathouse vzw heeft een tentoonstellingsruimte. 

Tentoonstelling

Lost Paradise van Carlos Ramirez, beeldend kunstenaar

Carlos Ramirez Carrasco werd in 1967 in Chili geboren. Hij volgde monumentale schilderkunst aan het RHoK in Etterbeek en schilderkunst aan de academie van Watermaal–Bosvoorde. Carlos is in essentie een bruggenbouwer, een 'ontkokerde' artiest en een netwerker.

Hij noemt zichzelf een 'Kunstenaar zonder grenzen' waarmee hij alle grenzen wil overstijgen; van het internationale kunstenmilieu tot het Brusselse socioculturele veld, van het canvas in de rust van het atelier naar de artistieke interventie in de openbare ruimte van de grootstad. Hij nam deel aan internationale evenementen zoals 'Fou-art-Montreal', 'Galery La Giraffe-Berlin', 'Zinneke Parade 2000-Brussel' en 'Espace Beaujon-Paris'. Voor het Festival van de Amateurkunsten in Gent maakte hij een video-installatie voor de speelse dansproductie 'Caracole' in samenwerking met Lisi Estaras (huischoreografe van Les Ballets C de la B, Gent). De voorstelling is een zoektocht én ontmoeting tussen de dansers, muzikanten en cineast.

Carlos Ramirez verenigt met zijn temperament een surrealistische droomwereld, kleurzachtheid en beeldhardheid met een vorm van expressionisme. Zijn schilderkunst, dat een middenweg vormt tussen figuratieve en het non-figuratieve, beeldt vooral dieren uit, maar eveneens de duivel die in een droombeeld het menselijke met het dierlijke confronteert en met elkaar verweeft.

Ramirez heeft zich voor 'Lost Paradise' geïnspireerd op het werk van William Shakespeare 'De Storm', waarin een eiland het wereldbeeld voorstelt. Op het eiland zoeken zijn personages op steeds andere manieren naar de betekenis van macht en een ideale samenlevingsvorm. De storm is zoals alle grote werken van Shakespeare een harde afrekening met de werkelijke wereld. Het is het drama van de verloren illusies, van de bittere wijsheid en van de volhardende hoop, waarbij de personages geconfronteerd worden met hun eigen kwetsbaarheid. De boodschap die Shakespeare met The Tempest meegeeft aan de toeschouwer is dat de fysieke werkelijkheid die we zo vanzelfsprekend nemen, niets meer is dan een illusie (ACT IV,1):

(...) We are such stuff As dreams are made on;

and our little life is rounded with a sleep

De ontleende macht die Prospero enkel verworven heeft door magie, roept vragen op over dienstbaarheid en vrijheid. In het stuk onderdrukt Prospero Ariel en Caliban. Hij misbruikt ze om zijn eigen doelen te kunnen verwezenlijken.

Het thema van onderdrukking was zeer actueel in Shakespeares tijd toen het Engelse kolonialisme op gang kwam. 20e eeuwse postkoloniaal geïnspireerde commentaren zien het personage van Caliban als representatief voor de Caribische bevolking, die veroverd en onderdrukt werd door de grote imperialistische mogendheden van die tijd. Het thema van politieke legitimiteit, bron van macht, en onderdrukking komt aan de oppervlakte in Act II. Prospero gelooft vast dat de enige legitieme macht de macht was die verkregen werd door kennis en hard werk. Antonio echter gelooft dat de macht hem toekomt, omdat hij het meer verdient dan zijn broer Prospero. Het eiland was in het bezit van Caliban, een misvormd monster die door Prospero ook als zodanig wordt beschouwd. Hij beschouwt hem als een 'wilde' op zoek naar een nieuwe meester.Hiermee legitimeert Prospero voor zichzelf de machtsovername en het tot slaaf maken van Caliban, Sycorax' zoon. Caliban ziet daarentegen de tovenaar, Prospero, als een tiran, en heeft een diepe afkeer zowel voor hem als voor zijn dochter, die op hun beurt Caliban wantrouwen en verafschuwen. De afkeer voor de donkerhuidige Caliban die zowel Prospero als Miranda tonen, was de houding van het merendeel van de toenmalige Europeanen toen ze in contact kwamen met vreemdelingen (autochtonen) van 'West-Indië' en andere koloniën. Shakespeares behandeling van Caliban liep vooruit op interessante sociale studies over de kolonisatie. Indianen, negerslaven en tropische dieren werden op markten tentoongesteld en aan de Europese koninklijke hoven cadeau gedaan. Wie een indiaan of een zwarte of een opgezette aap, leeuw of struisvogel kon kopen, kon die, mits betaling, aan elke geïnteresseerde laten zien en zo zijn investering dubbel en dik terug verdienen. 

Trinculo: Ah, een vis. Hij ruikt naar vis; een rotte belegen visachtige vislucht. Een soort stokoude stokvis. Een uitheemse vis. Als ik hem thuis had liet ik hem opzetten en beschilderen en iedereen zou moeten betalen om hem te zien. Bij ons is zo’n vis goud waard. Elk vreemdsoortig beest bij ons is goud waard. Een lamme bedelaar laten ze links liggen maar voor een dooie indiaan tellen ze grof geld neer. ’t Heeft de benen van een mens! Zijn vinnen lijken op armen! Oeps, hij is nog warm. Ik moet op mijn standpunt terugkomen. Hier klopt iets niet. Dit is geen vis dit is een eilander die door de bliksem is getroffen. (II.2)

(What have we here? A man or a fish? Dead or alive? A fish. He smells like a fish, a very ancient and fish-like smell, a kind of not-of-the-newest poor-john. A strange fish! Were I in England now, as once I was, and had but this fish painted, not a holiday fool there but would give a piece of silver. There would this monster make a man. Any strange beast there makes a man. When they will not give a doit to relieve a lame beggar, they will lay out ten to see a dead Indian. Legged like a man and his fins like arms! Warm, o' my troth. I do now let loose my opinion, hold it no longer: this is no fish, but an islander that hath lately suffered by a thunderbolt.)

Een mens die stinkt naar rotte vis. Shakespeare speelt met de perceptie van zijn personages. Wat iemand is wordt meebepaald door hoe anderen hem zien. Meer dan voor enig ander personage geldt dit voor Caliban, de eilandbewoner van Noord-Afrikaanse afkomst. Shakespeare bewijst hoe de identiteit van de anders-gelijke, de vreemdeling, de outcast, de bedelaar, een minderheidsgroep, bepaald wordt door hoe de anderen, de meerderheid, de dominerende groep hem zien of percipiëren.

In 'Lost Paradise' weet Ramirez op eigenzinnige manier de voornaamste elementen uit De Storm grafisch sterk te illustreren. Op eigen gemaakt papier waarin oude brieven uit 1905 vermengd werden, zijn deze linodrukken één voor één uniek geworden. De aan linodruk zo typische uitstraling geeft kracht aan zijn één of tweekleurige etnisch geïnspireerde werken. .